Vestibulaire revalidatie heeft me mijn leven terug gegeven
“Drukkende pijn in mijn rechteroor en duizelig. Daar begon het mee, uit het niets.” Het is het voorjaar van 2018 als Nicolette Malcorps (63) ’s morgens nog gewoon fit naar haar werk vertrekt als coördinator planning en organisatie van het Infuuscentrum in het Reinier de Graaf Gasthuis in Delft. “In die tijd heerste er een zware griepepidemie en ik vermoedde dat ik daardoor geveld werd. De verschijnselen waren hevig. Misselijk, overgeven, een slecht gehoor, heftige duizeligheid. Even goed uitzieken thuis, dacht ik.” Maar de klachten verdwenen niet.
Tekst: Marjolijn Dekker
Nicolette: “De huisarts dacht aan draaiduizeligheid en deed de Epley-manoeuvre. Hoe dat werkt? Ik moest gaan zitten op de behandelbank en zij duwde me letterlijk achterover, waarna zij me opving. Daarna kantelde zij mijn hoofd naar links en rechts. Door deze specifieke bewegingen probeerde ze de losliggende steentjes in mijn oor te verplaatsen naar een ander deel van het evenwichtsorgaan. Dit vermindert de overprikkeling van de zintuigcellen. Het is het bewegen van de ‘oorkristallen’ vanuit het gevoelige deel van het binnenoor naar een minder gevoelige plek. Haar advies was om Brandt en Daroff-oefeningen thuis te doen, twee keer per dag. Ik heb dat ruim twee weken gedaan, maar ondervond geen verbetering. De misselijkheid nam toe en daarbij ging ik met mijn ogen rollen. Heel eng. Ik zag alles heen en weer schieten. Toch ben ik weer aan het werk gegaan. Autorijden ging niet meer. Angst en onzekerheid namen bezit van mij. Ook met de trein reizen bleek geen uitkomst. De snelheid waarmee het landschap voorbij flitste, kwam mijn gevoel van duizeligheid niet ten goede. Uiteindelijk voelde ik me alleen thuis nog veilig en probeerde ik vindingrijk te zijn met de aanschaf van oordoppen, platte schoenen en vermeed ik drukke beelden en geluid. Ik was zo moe.”
Evenwichtsonderzoek
“Na een periode van tobben kwam ik terecht bij een KNO-arts. Uit een gehoortest bleek mijn gehoor, dat inmiddels was hersteld, conform mijn leeftijd. Haar commentaar op mijn klacht over de oorpijn was: ‘Ik zie geen afwijkingen’. Dat was het dan. Ik heb me laten wegsturen. Waarom gaat er dan bij zo’n arts geen belletje rinkelen? Het was inmiddels juli toen ik voor het eerst bij de neuroloog kwam, een aardige meedenkende man. Hij nam mijn vragen en zorgen serieus: waarom ben ik alleen maar moe? Heb ik een tumor? Wat is er toch aan de hand? En hij pakte het grondig aan: ‘We gaan een MRI- en evenwichtstest doen en bloed prikken.’ De uitslag van de MRI was goed, gelukkig. De evenwichtstest daarentegen een ware marteling. Het bestaat uit verschillende onderzoeken. Het testen van de ogen, een kiepproef volgens Dix-Hallpike en een calorigram met lauw en warm water in de oren.”
Diagnose: neuritus vestibularis
“Ik werd op een stoel gezet die kan draaien en kantelen en kreeg een speciale bril op die de oogbewegingen registreert. Als het evenwichtsorgaan wordt geprikkeld, registreren de elektroden die op de huid rond de ogen zijn geplakt, de oogbewegingen. Ik keek naar een groot scherm en moest de bewegende lichtpunten op de zwarte achtergrond en de heen en weer gaande zwart en witte strepen volgen. Vreselijk, wat werd ik daar beroerd van. Na een korte pauze moest ik op een bank gaan liggen en werden mijn oren om de beurt met koud water ingespoten, met een behoorlijke straal. En daarna nog eens met warm water. Dit noem je een calorisch onderzoek. Kort daarna volgde de diagnose: neuritis vestibularis. Mijn rechter evenwichtsorgaan functioneert niet meer, waarschijnlijk veroorzaakt door een virale ontsteking.”
Utermöhlen-prismabril en manuele therapie
“Op advies van de neuroloog ben ik op zoek gegaan naar een fysiotherapeut, gespecialiseerd in duizeligheidsproblematiek. Ook raadde hij mij een Utermöhlen-prismabril aan. Wat een uitvinding. En hoewel niet alle opticiens hier ervaring mee hebben, vond ik er één, geloof het of niet, in mijn woonplaats Maassluis. Ik heb nu een multifocale bril met prismaglazen. Eerst droeg ik lenzen, maar dit geeft zoveel rust aan mijn ogen. Ook kon ik bij Kimberly Smits terecht, een manueel therapeute gespecialiseerd in vestibulaire revalidatie. Wat een verademing om iemand te ontmoeten die me alles zo rustig uit kon leggen, me begreep, hielp om mijn angsten te overwinnen en me positief motiveerde gedurende het gehele behandeltraject.”
Een scala aan balansoefeningen
“Twee keer per week kreeg ik intensieve therapie en oefeningen van Cawthorne & Cooksey, die ik consequent en drie keer per dag moest doen. Dit triggert je evenwichtsorgaan. Het wekt die duizeligheid als het ware op, om zo herstel te bewerkstelligen. Ook bracht ze me in contact met één van haar andere patiënten met vergelijkbare klachten als ik. Die zei: ‘Onthoud één ding: ik kan weer gaan zeilen.’ Eerst zien dan geloven, dacht ik. Maar nu, bijna een jaar later, zeg ik hetzelfde. Kimberly zei dat het goed zou komen en dat is ook gebeurd. Ook al kon ik haar soms wel slaan met al die oefeningen: Opstappen, afstappen. Op allerlei lijntjes lopen. Op een bal zitten met je benen omhoog. Ogen open, ogen dicht. Slalommen. Ze heeft een scala aan balansoefeningen op haar palet.”
Interactieve squashbaan
“Wat was het zwaar. Maar wat ben ik er van opgeknapt. En dat kwam niet alleen door haar oefeningen, maar ook door haar. We hebben een klik. Ze maakte er iets leuks van. Streng, pittig en met een nimmer aflatende positiviteit. Ze heeft me zoveel vertrouwen gegeven. Ik geloofde haar. En als ik het echt moeilijk had, zei ze: ‘Zullen we vandaag alleen maar even je nek behandelen?’ Uit angst om te vallen, draaide ik onbewust mijn hoofd niet meer en kreeg ik last van mijn nek. Het ging steeds beter. Toen ik dat uitsprak, zei ze lachend: ‘Oh jij denkt dat je er al bent?’ en draaide me op haar bureaustoel tien keer rond. Toch stond ik een tijdje later op een interactieve squashbaan te oefenen. Wat was ik trots op mezelf. In eerste instantie niet echt een ideale combi zou je denken: squashen met een evenwichtsaandoening. Maar ik vloog van links naar rechts en van achter naar voren, zonder duizelingen, zonder misselijkheid en zeker op mijn benen.”
BPDD
“De therapie liep bijna ten einde toen ik tijdens mijn vakantie in Griekenland opnieuw klachten kreeg. Door de haarspeldbochten en hoogteverschillen werd ik wagenziek. Ik schrok ervan. Was alles voor niets geweest? Bij terugkomst was het Kimberly weer die me snel gerust kon stellen. Ik had BPDD (Benigne Paroxysmale Positie Duizeligheid). Blijkbaar kunnen beide aandoeningen naast elkaar bestaan. Dit keer hielp de Epley-manoeuvre wel. Na drie behandelingen zijn de klachten nagenoeg verdwenen.”
Een rondje om mijn as
“Het gaat zo goed met me. Ik moet echt mijn agenda bewaken en het helpt ook dat ik gestopt ben met werken. Het kon en kwaliteit van leven vind ik het belangrijkste, dus besloot ik vervroegd met pensioen te gaan. Het geeft rust. Ik sta weer op een trap, doe yoga. Dat laatste deed ik al tien jaar, maar lukte niet meer. Ik rijd auto, fiets en leer de signalen van mijn lichaam herkennen. Als ik te veel doe, krijg ik hoofdpijn, ben ik moe en overprikkeld. Door regelmatig rustperiodes in te lassen, blijf ik letterlijk en figuurlijk in balans. Binnenkort gaan we het behandeltraject afronden. Wat zal ik Kimberly missen. Haar begrip en onvoorwaardelijke steun tijdens dit proces. Maar wat ben ik blij. Als ik met onze hond wandel, draai ik af en toe een rondje om mijn as. Gewoon om te oefenen en weer even zeker te weten dat het kan.”
Relevante links
Publicatiedatum: 06 januari 2020