Jolanda kreeg hyperacusis: “Het heeft me niet stuk, maar beter gemaakt"

Jolanda Geene is – in september 2006 - op een sportdag van haar werk als ze wordt getroffen door een zware hersenbloeding. “Doordat ik daarna tijdelijk geen zicht had, werden mijn andere zintuigen zoals reuk, smaak en gehoor flink versterkt. Geluid werd niet alleen mijn vriend, maar zeker ook mijn vijand.” Alle geluiden kwamen bij Jolanda binnen als een mokerslag.


Tekst Isabel Timmers Beeld Jalisa Oudenaarde


“Toch ervaar ik die tijd van tijdelijke blindheid ook als een hele bijzondere en mooie tijd. De wereld voelde intenser dan ooit en bij de mensen om me heen voelde ik heel goed hun gemoedstoestand, terwijl ik ze niet goed zag.”


De hele dag oordoppen in
Maar toen haar zicht na ruim negen maanden weer redelijk tot normaal werd, bleek geluid een steeds groter probleem geworden. “Ik verdroeg bijna geen geluid. Zelfs de kleinste geluiden werden een straf voor mijn oren. De vogels in de tuin waren de hel op aarde, dus bleef ik steeds meer binnen en begon mij meer te isoleren. Ik noemde dit ‘mollen’: ik ging onder de grond en kwam pas dagen later weer boven als het geluid wat beter handelbaar werd. Lang heb ik mij naar mijn twee zonen Rick en Tom - toen acht en zes - schuldig gevoeld, omdat ze al vroeg in hun leven op de rem werden gezet. Ze konden niet vrijuit geluid maken. Ik droeg bijna constant oordoppen, zodat zij toch zoveel mogelijk konden leven en kind konden zijn.”


Ik werd gek van het geluid
Cognitief bleek er niets mis en aan de buitenkant leek er niets mis. “Als mensen het niet zien, dan bestaat het voor hun ook niet. Niemand zag wat voor strijd ik van binnen voerde. Ik werd gek van het geluid. Op een dag las ik een artikel van Dyon Scheijen, audioloog bij Adelante in Hoensbroek. Bij het lezen voelde ik meteen: bij hem moet ik zijn. Ik maakte een afspraak. Direct bij binnenkomst ervaarde ik de rust die Dyon uitstraalde als heel fijn. Toen we tegenover elkaar zaten, leunde hij voorover en keek me recht aan. Alleen al dat kleine gebaar zorgde voor veiligheid en een gevoel van interesse. Zo vaak had ik gemerkt dat artsen en andere zorgprofessionals juist achteroverleunen in een gesprek. Maar Dyon luisterde als eerste écht naar mijn verhaal.”

Diagnose: hyperacusis
De uitslag van haar gehoortest was super goed. “Ik had een uitstekend gehoor. Hij noemde het woord ‘hyperacusis’ en maakte een kleine tekening om mij uit te leggen wat de relatie kan zijn tussen geluid en trauma en wat voor een effect trauma op geluid kan hebben. De puzzelstukken vielen langzaam in elkaar. Voor het eerst sinds lange tijd stond ik niet meer alleen en was er hulp. Dyon adviseerde me om te onderzoeken wat mijn trauma was en aan de slag te gaan om dit te verwerken. Daarmee kon ik dan ook de hyperacusis aanpakken en leefbaarder te maken.”


Licht aan het eind van de tunnel
“Vanaf die dag begon mijn leven te veranderen. In het begin werd het zeker niet makkelijker, eerder zwaarder. Ik moest heel wat zaken onder de loep leggen en schilletje voor schilletje het trauma aanpakken. Maar ik wist dat ik het kon en dat er eindelijk licht aan de andere kant van de tunnel zou komen. Nu - jaren later - met hulp van huisarts, traumatherapeut en de liefde van mijn twee zonen en geweldige vriendinnen, kan ik oprecht zeggen dat alles wat mij is overkomen mij heeft gevormd tot de mens, de vrouw die ik vandaag de dag ben. Trots op mezelf en gelukkiger dan ooit. En dat op 56-jarige leeftijd”, lacht ze.


Stress is een killer
“Stapje voor stapje kwam ik dichter bij mezelf. Zonder Dyon Scheijen en het tinnitus/hyperacusis-programma was deze goede afloop niet mogelijk geweest en had het voor mij slecht kunnen aflopen. Dyon zal voor altijd een plekje in mijn hart hebben, want ons gesprek was voor mij life changing. Elk huisje heeft zijn kruisje. Het gaat erom hoe je ermee omgaat. Ik heb mijn eigen weg moeten volgen. Door de jaren heen heb ik geleerd om goed naar mijn lijf te luisteren. Ik weet nu dat stress een enorme impact heeft op mijn hyperacusis, het is een killer.”


Zorg dat je gehoord wordt
“Ik heb er alles aan gedaan om met stress te leren omgaan. Ik ben gaan wandelen om mijn hoofd leeg te maken, heb mijn eten aangepast, ben supplementen gaan slikken en in therapie gegaan. Nu kan ik zeggen: het heeft me niet stuk, maar beter gemaakt. Hoe hoog de berg ook is, er komt een moment dat je om je heen kijkt en denkt; wow, wat mooi!” Tot slot Jolanda’s tip: “Zorg dat je mensen om je heen hebt die jou liefhebben en je willen begrijpen. Het is zo belangrijk dat je gehoord wordt.”

Publicatiedatum: 12 november 2024